• Jest zaburzeniem o charakterze łagodnym, u dzieci i dorosłych nie powoduje zaburzeń w rozwoju umysłowym.
• Dorośli z zespołem Aspergera uważani są często za ekscentryków i indywidualistów – osoby zamknięte w swoim świecie, które całą swoją uwagę skupiają na pasjach/hobby.
• Zespół Aspergera częściej występuje u chłopców, ze względu na brak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie skąd bierze się zespół Aspergera, obecnie uznaje się go za zaburzenie wieloczynnikowe o charakterze neurorozwojowym.
• Odpowiedni rozwój mowy i lepsze wpasowanie się w społeczeństwo sprawiają, że często zespół Aspergera jest w ogóle niezauważalny.
• Jest schorzeniem utrzymującym się przez całe życie, najbardziej uwidacznia się w okresie młodzieńczym.
• Leczenie opiera się na psychoterapii, zajęciach z integracji sensorycznej oraz treningu umiejętności społecznych.
• Z zespołem Aspergera wiąże się ponadto taka dolegliwość jak zespół Sawanta. Oznacza to, że IQ chorego jest niskie, ale mimo to posiada on zdolności umysłowe w określonej dziedzinie, pozwalające uważać go za geniusza. Chorzy z zespołem Sawanta wykazują zdolności w takich dziedzinach jak: matematyka, plastyka i muzyka.
Cechy charakterystyczne zespołu Aspergera:
• brak empatii
• język jest pedantyczny, perfekcyjny, ale jednocześnie występują ograniczenia w zrozumieniu przenośni, ukrytych znaczeń
• zachowania są rutynowe, wyuczone, powtarzalne – nawet najprostsze czynności wykonywane są według określonego schematu
• zaburzenia integracji sensorycznych – zbyt wysoka lub zbyt niska wrażliwość na dźwięk, światło, temperaturę
• wąskie, specjalistyczne zainteresowanie jedną dziedziną
• czasami, nie zawsze występuje również ograniczona sprawność ruchowa i niezdarność.
