Rehabilitacja

Proces starzenia przyczynia się do obniżenia zdolności motorycznych, co pociąga za sobą niepewność w wykonywaniu ruchów. Pogorszeniu ulegają wszystkie zdolności motoryczne.

Niezwykle istotne w przypadku rehabilitacji, jest jak najwcześniejsze jej rozpoczęcie, długofalowość oraz systematyczność. Podstawę powinna stanowić rehabilitacja: kinezyterapia, czyli ćwiczenia fizyczne.

Starzenie się związane jest z najważniejszymi układami ciała, przez co prowadzi do ograniczenia sprawności fizycznej. Najbardziej jednak dotyczy ten stan układu krążenia oraz układu mięśniowo-szkieletowego, ponieważ odgrywają one największą rolę w codziennych funkcjach życiowych. Wraz z wiekiem obniża się siła mięśniowa. Dochodzi do tzw. sarkopenni, czyli powolnej, stopniowej utraty masy mięśniowej. W związku z tym, mięśnie seniorów są słabsze, co objawia się zwiększonym ryzykiem upadków oraz wzrostem prawdopodobieństwa rozwoju niepełnosprawności ruchowej.

Skuteczny program rehabilitacji jest niezwykle istotny w celu poprawy motoryczności oraz funkcjonalności organizmu seniorów. W przypadku osób w podeszłym wieku, często trudno rozróżnić stan zdrowia od stanu chorobowego, stąd prewencja jest w dużej mierze zintegrowana z rehabilitacją.

Ćwiczenia bierne

wykonywane przez terapeutę, ich celem jest zapobieganie przykurczom oraz utrzymanie i podtrzymanie sprawności, długości, elastyczności i ruchomości narządów ruchu tzn. więzadeł, mięśni, stawów. Wspomagają również krążenie krwi i chłonki, dzięki czemu nie tworzą się obrzęki, a ćwiczenia zapobiegają odleżynom.

Ćwiczenia czynne

pacjent wykonuje ćwiczenia sam. W ten sposób przeciwdziała zanikom mięśniowym, zwiększa zakres ruchu, jak również zapobiega przykurczom i wzmacnia mięśnie.

Ćwiczenia czynno-bierne

wykonywane z pomocą terapeuty, siła zewnętrzna ma tu jedynie charakter wspomagający. Ich zadaniem jest wzmacnianie mięśni słabych, kształtowanie i odtwarzanie pamięci wzorców ruchowych.

Ćwiczenia izometryczne i izokinetyczne

czynne napinanie mięśni bez zmiany długości włókien, statyczna praca mięśni – bez efektu ruchowego oraz forma treningu dynamicznego. Funkcją tych ćwiczeń jest uzyskanie przyrostu mięśniowego, zapobieganie zanikom mięśni oraz zapewnienie sprawności mięśni.

Ćwiczenia samo-wspomagane

chory wykonując ruch jedną kończyną, wspomaga wykonanie ruchu w stawach drugiej kończyny, zwiększając równocześnie jego zakres. Jest to rodzaj redresji, którą chory sam wykonuje, zwanej „autoredresją”. Ćwiczenia te stanowią łącznik pomiędzy grupą ćwiczeń biernych i czynnych. Wspomaganie może być bezpośrednie albo pośrednie i tak:

• bezpośrednie – tak jak wyżej jest napisane – chory za pomocą zdrowej kończyny górnej, chwyta kończynę przeciwną, porażoną i ćwiczy ją prowadząc ruch wznosu przez zgięcie w zespole stawowym barkowo-ramiennym w takim zakresie ruchu, jaki jest możliwy do wykonania.
• pośrednie – są wykonywane przy użyciu systemu bloczkowego, który pozwala na działanie bardziej precyzyjne. Omawiany rodzaj ćwiczeń stosuje się u pacjentów przewlekle chorych, chorych, których proces chorobowy spowodował trwałe zmiany. Celem ćwiczeń jest zwiększenie zakresu ruchów w stawach oraz uzyskanie rozluźnienia nadmiernie napiętych mięśni.